Anita vertelt

Het zit hem soms in heel kleine dingen, zoals met een drankje en een muziekje in bad. Of zoiets simpels als buiten zijn. Het idee dat je doodgaat kan benauwen. Nog even de buitenlucht ruiken en voelen, kan dan geruststellend werken. Ook al moet je liggend op je bed naar buiten worden gereden.

Geen rangorde

Als verzorgende 3 IG werk ik nu 5 jaar op de hospice. Ik verzorg en begeleid onze gasten tijdens hun laatste levensfase. Daar hoort ook het contact met hun familieleden bij. Mensen komen hier in een kwetsbare periode van hun leven en soms kunnen ze zelf niet meer vertellen wat ze willen of nodig hebben. De samenspraak met familie is dus net zo belangrijk als de zorg voor deze mensen. Samen met de arts, de verpleegkundigen en de vrijwilligers zorgen we ervoor dat onze gasten een fijne en waardevolle tijd hebben. Er is geen rangorde binnen het team, iedereen is even belangrijk. De vrijwilliger die even iemands hand vasthoudt of een lekkere pannenkoek bakt. De verzorgende die iemand uitgebreid in bad doet, zodat hij de pijn niet meer voelt. Of de arts en de verpleegkundigen die het zorgplan en de medicijnen in de gaten houden. We zijn één geheel en dat voelen we dagelijks.

Pittige dingen

Zelf kom ik uit een warm en zorgzaam gezin. Als kind kwam ik al met de zorg in aanraking omdat mijn oma en opa in een verpleeghuis woonden. Ik was amper tien jaar oud toen ik daar al rondliep met het eten en ik wist al gauw dat daar mijn roeping lag, daarom werk ik al sinds mijn achttiende in de zorg. Na een korte pauze toen de kinderen klein waren, ben ik vijf jaar geleden terug de zorg ingegaan. Naar een hospice, ditmaal. Waarom? Omdat ik hier het beste kan zorgen. Mensen kunnen niet veel meer en zijn grotendeels afhankelijk van je. Ze zijn in het begin vaak ook bang voor wat er komen gaat. Het is belangrijk dat ze daarin begeleid worden en vrede vinden bij het naderende levenseinde. Voor mij is het natuurlijk niet altijd makkelijk om daarmee om te gaan. Je maakt toch pittige dingen mee. Gelukkig hebben we een klein en hecht team dat alles met elkaar kan bespreken. Dat doen we dan ook, tijdens maandelijkse intervisies waarin we onze verhalen kunnen delen.

Ontmoetingsbijeenkomsten

Ik doe dit werk met liefde en plezier, maar het was een stuk zwaarder toen ik drie jaar geleden in een jaar tijd mijn beide ouders verloor aan de vreselijke ziekte kanker. Toch heeft het me wel wat moois opgeleverd. Omdat ik nu aan de andere kant stond, kon ik beter zien waar nog behoefte aan was binnen onze zorg. Daar wilde ik wat mee doen. Binnen Oktober mogen we, onder de vlag van het programma Werknemer Onderneemt, zelf projecten opzetten. Samen met onze geestelijke verzorger ben ik toen ontmoetingsbijeenkomsten gaan organiseren. Eens in de vier maanden komen familieleden van overleden mensen terug om samen met het team herinneringen op te halen. We lezen gedichten voor, er is live muziek en we delen ervaringen en tips over doorgaan na een verlies. Op het hospice geven we heel intensief zorg aan mensen en hun familie. Als ze dan overlijden, stopt deze zorg opeens. We hebben gemerkt dat zo’n ontmoetingsbijeenkomst helend werkt na zo’n heftige tijd.

Verzorgende Anita

"Gelukkig hebben we een klein en hecht team dat alles met elkaar kan bespreken"

Breipennen en PSV

Mijn werkdagen zijn altijd anders en ik kan me wel honderden bijzondere situaties voor de geest halen. Zoals die vrouw van 95 jaar die graag nog wat na wilde laten. Ze had er vrede mee dat ze dood zou gaan en zat altijd volkomen tevreden te breien. Uiteindelijk heeft ze ons allemaal leren breien en liet ze na haar dood haar breipennen bij ons achter. Op een van onze zitbankjes hebben we haar naam gegraveerd. Deze vrouw had zich verzoend met haar dood, maar een deur verder lag een man met twee jonge kinderen die volledig uit het veld was geslagen door zijn ziekte. Dat vraagt om een heel andere begeleiding. Het is mooi als je ziet dat mensen zich uiteindelijk toch berusten in het onvermijdelijke. En als ze toch nog wat plezier kunnen putten uit die laatste dagen. Het kippenvel stond op mijn armen toen zijn vrienden op een avond PSV kwamen kijken en de boel op stelten zetten. Hij lag te genieten in zijn bed. Deze man is drie weken bij ons geweest, maar dat heeft zo’n impact gehad.

Wakker geschud

Voor mij voelt het niet als werk. Wat ik doe, doe ik voor een ander en dat voelt goed. Omdat ik iemand er nog een beetje gelukkig mee kan maken. We komen in iemands leven als ze op hun kwetsbaarst zijn. Omdat ze zich veilig voelen, en omdat we er met zijn allen nog wat van willen maken, laten ze ons toe. Dat blijf ik heel bijzonder vinden. Het is onwijs dankbaar werk, met een lach en met een traan. Dat vergeten mensen wel eens, maar we lachen hier heel wat af. En soms moeten we huilen, maar dat kan ook niet anders. Als je het niet wilt voelen, dan moet je dit werk niet doen. In onze samenleving zijn we zo snel en druk. Iedereen bevindt zich in zijn eigen wereldje en jakkert maar door. Hier word je wakker geschud en ontdek je wat écht belangrijk is in het leven.