Daniëlle vertelt over haar werk als assistent welzijn bij Kerkebogten en ’t Hofhuys.
Contact met de bewoners
In mijn vorige baan miste ik heel erg het contact met de bewoners, het stukje welzijn. Toen wees een vriendin me op een vacature bij Oktober als assistent welzijn. Ik vind het fijn om bewoners de aandacht te geven die ze verdienen. Ik maak echt tijd voor de bewoners. De Zinvolle Dagcoach begeleidt mij als het nodig is. Gelukkig zijn er ook veel vrijwilligers die meehelpen. Dat vind ik fijn; ook de vrijwilligers zie ik genieten.
Groepsactiviteiten
Ik werk op twee locaties: Kerkebogten en ’t Hofhuys. Maandagochtend ben ik bijvoorbeeld met een medewerker welzijn actief bezig met de mannenclub. Met negen mannen zagen, schuren en verven we dan. Of we gaan een keer een film kijken van vroeger. Het zijn typisch dingen voor mannen. Op vrijdagochtend doe ik samen met een vrijwilligster en 10 bewoners bloemschikken. Of ik onderneem iets met de bewoners in de huiskamer; een spelletje of iets creatiefs. Ik kijk echt naar hoe de dag loopt en plan vaak niet zo veel. Geen dag is namelijk hetzelfde voor de bewoner.
Één-op-één momenten
Het leukste vind ik om een activiteit met een groep te doen, omdat je dan zoveel tevreden gezichten ziet. Maar één op één is ook heel leuk. Je hebt dan persoonlijke aandacht voor iemand. Als ze willen kunnen ze dan wat vertellen, en als ze niks willen vertellen, is dat ook goed. We gaan dan samen koffiedrinken, wandelen, op google dingen van vroeger opzoeken, net wat op dat moment fijn is. Als bewoners lachen of zeggen dat ze het fijn hebben gehad, ga ik met een voldaan gevoel naar huis. Soms zeggen de zorgmedewerkers ook dat het fijn is dat ik ben geweest. Ze geven ook aan als ze vinden dat iemand extra aandacht nodig heeft: dit geeft me het teamgevoel. We zijn er samen voor om het leven van de bewoner zo aangenaam mogelijk te maken.
Fijne, maar ook verdrietige momenten
Bewoners herkennen me vaak en je ziet aan hun gezicht: volgens mij is dat goed nieuws. Ze associëren mij met dat we wat leuks gaan doen. Maar natuurlijk zijn er ook wel eens minder fijne momenten. Als een nieuwe bewoner even verdrietig is, ga ik erlangs zitten en aai ik even over de rug. Het valt ook allemaal niet mee om te verhuizen, alles achter te laten en op oudere leeftijd toch maar weer je draai zonder je vertrouwde omgeving te vinden. Ik waardeer dat ze me toelaten in hun beleefwereld en hoop die zo aangenaam mogelijk te kunnen maken.
Hopelijk kan ik dit werk nog lang blijven doen!