De hand vouwde zich langzaam open
Als ik de woning binnenloop, vraag ik aan de zorgprofessionals wie er behoefte heeft aan een ontspanningsmoment. We lopen dan altijd naar de eigen kamer, zodat iemand zich zonder prikkels helemaal kan ontspannen. Een tijd lang heb ik vast een bewoonster gemasseerd. Mevrouw lag veel in bed en had moeite met praten. Aan het begin van de massage was de hand gespannen en dichtgevouwen. En aan het eind was de hand opengevouwen. Hoe mooi dat je dan ziet dat ontspanning echt meerwaarde biedt.
Aansluiten bij wensen en behoeften
Natuurlijk overleg ik met bewoners waar ze behoefte aan hebben. Sommigen willen alleen een massage van de handen, anderen tot aan de schouders. En als een bewoner het moeilijk vindt om dit aan te geven, dan probeer ik te observeren en aan te voelen wat iemand nodig heeft. Dichte ogen betekent vaak dat iemand zich ontspant. En het wegtrekken van de handen betekent vaak dat iemand het niet fijn vindt. Op die manier probeer je telkens aan te sluiten bij iemands wensen en behoeften.
Leren kennen van bewoner
Het helpt ook als je iemand beter leert kennen. Bij een andere bewoner vroeg ik welke muziek hij graag wilde luisteren. Hij zei: “vogeltjesmuziek, want ik heb vroeger vogeltjes gehad.”. En dan ga je daarover in gesprek. Je ziet hem dan echt genieten van de massage én van de vogeltjesmuziek. Nu ik weet wat meneers interesses zijn, kunnen we het daar vaker over hebben.
Samenwerken met zorgprofessionals
Wat ik observeer bij bewoners, deel ik ook met de zorgprofessionals. En andersom delen zorgprofessionals ook met mij hoe iemand zich heeft gevoeld na de massage. Het is fijn om dit terug te horen, want medewerkers kennen bewoners beter dan ik. Zo doen we het echt samen.
Ik voel me écht gezien en gehoord als vrijwilliger bij Oktober. Eigenlijk voel ik me net als een medewerker. Ik hoor er echt bij en dat is heel fijn.
