Jacqueline is hbo-verpleegkundige bij Leuskenhei. Als hbo-verpleegkundige maak je integraal onderdeel uit van de zorgteams en werk je deels mee in de directe zorgverlening. Je bent verantwoordelijk voor de kwaliteit van zorg van de teams aan de bewoners. Je ondersteunt en coacht collega’s bij de uitvoering van zorgplannen. Ook adviseer en stimuleer je collega’s op positieve wijze zodat zij zelfstandig hun dagelijkse werkzaamheden kunnen uitvoeren op basis van de visie van Oktober.
Doorgroeien binnen Oktober
“Vanaf 2007 werk ik bij Oktober. Ik ben hier begonnen als leerling verzorgende IG. Uiteindelijk heb ik doorgeleerd tot verpleegkundige en werkte ik op de PG-afdeling bij Merefelt en daarnaast in een mobiel nachtteam. Vanuit dit mobiele nachtteam kwamen we ook wel eens bij Leuskenhei. Hierdoor kreeg ik de trigger om bij Leuskenhei te gaan werken. Sinds de opening ben ik betrokken geweest bij Leuskenhei. De locatie bestaat nu vijf jaar. Ik hielp bijvoorbeeld bij het organiseren van een dagstart. Je merkte dat collega’s nog wat aan het zwemmen waren. Vanuit mijn ervaring bij Merefelt kon ik dingen overbrengen.
Soms pittig, maar wel heel leuk
Soms vind ik het pittig om de overview te houden. Maar ik vind mijn functie wel heel erg leuk. Elke dag is anders. De ene dag ben je bezig met het coachen van collega’s, de andere dag zoek je iets uit op medisch gebied voor een bewoner. Als BIG-trainer zorg ik er ook voor dat collega’s getoetst worden bij het uitvoeren van voorbehouden- en risicovolle handelingen. De BIG trainer ondersteunt bij het geven van instructies, beoordelen van handelingen en oplossen van vraagstukken. Om zo goed mogelijk voor bewoners te kunnen zorgen en de complexiteit van de zorg goed aan te kunnen, is het belangrijk dat collega’s uit de zorg zich zeker voelen bij het uitvoeren van voorbehouden- en risicovolle handelingen.
Van zorg naar leven
Ik vind het mooi om te zien dat we binnen Oktober nu de kanteling van zorg naar leven mogen gaan maken. We nemen veel over van bewoners. Als ik nu terugkijk, dan hebben we mensen best wel beperkt in hun kunnen. Ik denk dat wij bewoners altijd in een veilige modus hebben willen zetten. Maar laat bewoners de kleine dingen die ze nog wel kunnen, nog zelf doen. We raken soms al in paniek als de deuren openstaan omdat normaal alles op slot is. Maar thuis hadden bewoners ook een voorraadkast en pakten ze een koekje als ze dat wilden.
Voorheen hadden we bij Leuskenhei een tuin met een groot hek ertussen om de scheiding tussen psychogeriatrie en somatiek te maken. Dat hek is nu weg, dus daarmee hebben we al een stap gezet. Ik denk dat mensen elkaar nog heel goed kunnen helpen op bepaalde gebieden. Ik vind het leuk om het team mee te nemen in ontwikkelingen. Hoe doen we het eigenlijk? Welke behoeften heeft de bewoner? We voeren het gesprek met elkaar over waarom we dingen doen zoals we ze doen. “
