Ter nagedachtenis aan Marianne van Bendegom, Verpleegkundige van het eerste uur bij Hospice Merefelt. Marianne heeft veel voor gasten, families en haar collega’s betekend. Daarom delen we graag deze blog waarin Marianne haar ervaringen over haar werk in de hospice heeft gedeeld.
Het verhaal van Marianne is onderdeel van een verhalenreeks over positieve gezondheid. Deze verhalenreeks is een initiatief van het Ontwikkelplan ‘Voorliggend Veld’, een samenwerkingsproject tussen verschillende zorginstellingen in de regio met als doel mantelzorgers te voorzien van informatie zodat zij langer er voor hun naasten kunnen zijn.
Marianne van Bendegom, specialist verpleegkundige op de hospice-afdeling van Oktober, deelt met ons haar mooiste ervaringen in het kader van positieve gezondheid.
Trouwen en rouwen
“Trouwpartijen, hebben we hier meegemaakt. Ja, één meneer, nog een vrij jonge vent, had al een kindje. Hij wilde voordat hij zou overlijden getrouwd zijn, vanwege dat kindje, zodat alles makkelijk geregeld zou zijn. Hij zou over een maand met zijn verloofde gaan trouwen, maar wij zagen al: dat gaat hem waarschijnlijk niet worden, dat gaat hij niet redden. Dus onze dokter is met zijn aanstaande vrouw naar het gemeentehuis gegaan, en die hebben geregeld dat de ambtenaar van de burgerlijke stand, hier naartoe zou komen, en dat ze dus hier op zijn kamer zouden trouwen. De avond van tevoren ging de dokter even bij hem kijken, en die twijfelde of het door zou kunnen gaan. ‘Maar we hopen op het beste.’ De volgende ochtend om 9 uur, hij was ziek, die man, hij was zo ziek. Maar hij was er nog. De ambtenaar van de burgerlijke stand kwam, en de hele tuin hier stond vol met familie. ‘Wat is daarop uw antwoord?’ ‘Sí’ kwam er nog net uit, ‘sí’. En ze waren getrouwd. Die fles champagne ging open. Nou, de dokter kon blijven schenken. En een uur later was hij overleden. Dus het was trouwen en rouwen op één dag. Maar hoe gaaf is dat dan toch, dat hij het toch nog voor elkaar heeft kunnen krijgen.”
Niet alleen nemen, maar ook geven
Mensen vinden het vaak heel belangrijk om niet alleen te ontvangen, maar om ook te geven. “Er was een mevrouw hier, die ging met de wensambulance naar de Keukenhof. En die mevrouw, dat was een hele lieve eenvoudige vrouw, die was nog nooit verder weg geweest dan hierzo en een beetje Veldhoven. En die is met de wagen anderhalf uur op reis geweest. Dat was voor haar een wereldreis, die ze had gemaakt. ‘En die mannen, van de wensambulance, die waren ook nog nooit in de Keukenhof geweest,’ zei ze toen. ‘Dus ik heb niet alleen iets gekregen, ik heb ook nog iets weg kunnen geven. Ik heb die mannen de belevenis van de Keukenhof mee kunnen geven.’ Hoe mooi is dat? Ze hoefde niet alleen te ontvangen, maar in dat laatste stukje van haar leven kon ze ook nog iets weggeven.”
Luisteren naar gasten
“We hebben hier ook een geestelijk verzorger, die ook met al onze gasten contact heeft, onafhankelijk van welke religie mensen hebben. En sommige mensen houden het bij een kennismakingsgesprekje, andere mensen laten er meerdere gesprekken op volgen. Sommige mensen blijven bij hun eigen Iman of pastoor. Mensen kunnen er wel veel over praten als ze daar behoefte aan hebben. En dat geldt voor families ook, die daar contact mee op kunnen nemen om ze te ondersteunen.” Marianne vindt het heel belangrijk dat gasten zich altijd gehoord voelen. “Ik zeg altijd: als ik aan het einde van mijn dienst iedereen maar gezien of gehoord heb, dan heb ik een goede dienst gehad. Dat is voor mij heel belangrijk, dat de mensen zich gezien voelen, ja.”
Gezondheid in de kleinste gebaren
Gezondheid zit voor Marianne in de kleinste dingen. Samen met haar collega’s probeert ze voor de gasten van elke dag iets moois te maken, en naar iedereen te luisteren. En zelf haalt ze ook enorm veel uit het werk. “Het lijkt allemaal maar dit, maar als je hier aan het werken bent, dan is het de wereld. Dan is het gewoon helemaal zo tof, dat het kan.”