Heftige periode
De jaren die ze hier verbleef, waren eigenlijk heel mooi. Ze was altijd vrolijk, zwaaide naar iedereen en iedereen kende haar. Ze was bij elke activiteit te vinden. Geleidelijk ben ik wat mee gaan helpen en zo is het balletje gaan rollen. Eind 2018 merkten we dat het allemaal wat minder werd. Ze was veel ziek en de medicijnen sloegen niet meer aan. Op de donderdag voor carnaval keek ze me met doffe ogen aan en knikte berustend met haar hoofd. Op carnavalsmaandag stopten we met de medicijnen en op dinsdag kreeg ze een morfinepomp. Ze is er tussenuit gepiept toen ik even een bakje koffie ging halen. Zomaar, ineens weg. Dat was een heftige periode, maar het troostte me wel om te zien hoe geliefd ze was. Het hele team kwam naar de crematie, net als de mensen van het restaurant waar ze ’s middags altijd een ijsje ging halen. Ze waren er allemaal.
We helpen elkaar
En ik? Ik ben hier gebleven. Elke dinsdag ben ik er, van tien tot twee. Net als op woensdag, van tien tot zes. Maar ook als op zaterdagmiddag de dj komt om plaatjes te draaien, ben ik van de partij. En als ik thuis ben, zit ik vaak nog te appen of te mailen over de planning van het amusement. Ben ik toch weer met het vrijwilligerswerk bezig. Na het overlijden van mijn vrouw had ik kunnen zeggen: ‘Met het zorgen ben ik klaar.’ Maar ik heb hier zoveel moois meegemaakt, dat wilde ik graag teruggeven. Deze mensen zitten in hun laatste levensfase, die gun je toch nog wat plezier? Vorig jaar was er een playbackshow, daar hebben ze het nu nog over. Net als over de Duitse blaaskapellen die langskwamen om een potje muziek te maken. Die blije reacties, die vergeet je niet. Die blijven hangen. Andersom geldt dat overigens ook. Een vriendelijke blik of een gezellig praatje doen mij ook goed. Het helpt me om met mijn eigen verdriet om te gaan. Zo helpen we elkaar.